Najnowsze wydanie opowiadań Olgi Tokarczuk z 2018 roku zawiera dwa teksty, które pojawiły się w wcześniej w zbiorze "Gra na wielu bębenkach" z 2001 roku. Dlaczego akurat te dwa opowiadania zasłużyły na osobny tomik? Bo są wyjątkowe i w sposób sugestywny mówią o różnych odcieniach samotności, nie tylko fizycznej, ale także emocjonalnej. W pierwszym opowiadaniu pt. "Profesor Andrews w Warszawie" obserwujemy psychologa, który przybył z Londynu do Warszawy, by przeprowadzić kilka wykładów i warsztatów, wypromować swoją książkę, a także odwiedzić ważne dla Polaków miejsca. Po przylocie okazuje się, że jego walizka zaginęła... Z opresji nieoczekiwanie wybawia go pewna młoda kobieta, która zawozi go do swojego mieszkania, gdzie oferuje mu jedzenie oraz "polski specjał" - wódkę. Profesor zostaje odwieziony do innego lokum na jednym z warszawskich osiedli, gdzie rano ma czekać na swoją przewodniczkę. Niestety, kobieta nie pojawia się ani tego, ani kolejnego dnia, a Andrews zostaje sam w obcym mieście, bez ubrań, pieniędzy, nie znając języka. Jest sroga zima, a za oknem stoją czołgi i chodzą żołnierze. Jak profesor poradzi sobie w tym... stanie? Drugi tekst nosi tytuł "Wyspa". Bohaterem jest rozbitek, który jako jedyny uszedł z życiem po katastrofie statku i znalazł się na tytułowej wyspie. Swoją historię opowiada pewnej pisarce. Na wyspie jego codziennością stał się nieznany ląd, domem plaża nad bezkresnym morzem, posiłkiem ryby i małże, zdobywane czasem w przedziwnych okolicznościach. Wraz z rozbitkiem odczuwamy lęk i tęsknotę za dawnym życiem - widzimy, do jakich zachowań zmusza go przerażająca samotność, jak reaguje jego ciało i umysł. Tak mija dzień za dniem, aż w końcu na wyspie dzieje się coś, co wywraca życie bohatera do góry nogami. Jakie będą dalsze losy rozbitka? Jak uda mu się wrócić do domu? Specjalnością Olgi Tokarczuk są trudne pytania, na które często musimy sami udzielić sobie odpowiedzi. Tak dzieje się przy okazji wielu książek polskiej noblistki: "Dom dzienny, dom nocny", "Prawiek i inne czasy", "Księgi jakubowe", a także zbiorów opowiadań, jak np. "Szafa". Tutaj tropem jest samotność. Każdy z nas kiedyś już tą ścieżką szedł. Może warto - mimo wszystko - na chwilę na nią wrócić?