Puszczewicz Krzysztof
Sortowanie
Źródło opisu
IBUK Libra
(12)
Katalog zbiorów
(1)
Forma i typ
E-booki
(12)
Artykuły
(1)
Autor
Boszczyk Marta
(723)
Sienkiewicz Henryk (1846-1916)
(556)
Żeleński Tadeusz (1874-1941)
(488)
Mickiewicz Adam (1798-1855)
(484)
Krzyżanowski Julian (1892-1976)
(441)
Puszczewicz Krzysztof
(-)
Kraszewski Józef Ignacy (1812-1887)
(440)
Żeromski Stefan (1864-1925)
(430)
Lewicka Ewa
(417)
Puszczewicz Barbara
(398)
Prus Bolesław (1847-1912)
(375)
Kosiń Janina
(373)
Lewandowska Bożena
(370)
Iwaszkiewicz Jarosław (1894-1980)
(346)
Goetz Magdalena
(344)
Słowacki Juliusz (1809-1849)
(334)
Shakespeare William (1564-1616)
(288)
Suchodolski Bogdan (1903-1992)
(262)
Lenin Vladimir Il'ič (1870-1924)
(257)
Knajder-Sowa Anna
(253)
Cyrański Czesław
(247)
Pigoń Stanisław (1885-1968)
(240)
Dąbrowska Maria (1889-1965)
(221)
Faliszewska Jolanta
(218)
Trojan Elżbieta
(210)
Łoskot Małgorzata
(209)
Orzeszkowa Eliza (1841-1910)
(199)
Konopnicka Maria (1842-1910)
(194)
Tuwim Julian (1894-1953)
(190)
Jakubowski Jan Zygmunt (1909-1975)
(184)
Szancer Jan Marcin (1902-1973)
(184)
Tarapata Ewa
(180)
Pronobis Małgorzata
(166)
Rozwadowski Stanisław (1923-1996)
(166)
Markiewicz Henryk (1922- )
(162)
Wyspiański Stanisław (1869-1907)
(161)
Uniechowski Antoni (1903-1976)
(159)
Parandowski Jan (1895-1978)
(157)
Reymont Władysław Stanisław (1867-1925)
(157)
Jodełka-Burzecki Tomasz (1919-1989)
(156)
Broniewski Władysław (1897-1962)
(154)
Praca zbiorowa
(153)
Staff Leopold (1878-1957)
(152)
Tolstoj Lev Nikolaevič (1828-1910)
(152)
Conrad Joseph (1857-1924)
(142)
Fredro Aleksander (1793-1876)
(137)
Elsner Danuta
(136)
Kochanowski Jan (1530-1584)
(136)
Rychlicki Zbigniew (1922-1989)
(136)
Engels Friedrich (1820-1895)
(135)
Zieliński Bronisław (1914-1985)
(135)
Łuba Małgorzata
(134)
Stróżyński Klemens
(133)
Brzechwa Jan (1900-1966)
(132)
Kobyliński Szymon (1927-2002)
(130)
Marx Karl (1818-1883)
(130)
Rechnio-Kołodziej Beata
(128)
Wańkowicz Melchior (1892-1974)
(128)
Włodno Danuta
(127)
Żukrowski Wojciech (1916-2000)
(127)
Bratny Roman (1921- )
(125)
Jastrzębska Lidia
(125)
Tatarkiewicz Władysław (1886-1980)
(124)
Krzeczkowska Eugenia
(123)
Smólska Janina (?-2002)
(123)
Hertz Paweł (1918-2001)
(122)
Jakubowska Alina
(122)
Lewik Włodzimierz (1905-1962)
(120)
Laere Karolina Van
(118)
Malczewski Artur
(118)
Myjak Józef
(118)
Putrament Jerzy (1910-1986)
(115)
Dobraczyński Jan (1910-1994)
(113)
Doroszewski Witold (1899-1976)
(113)
Kieniewicz Stefan (1907-1992)
(112)
Misiorowska Ewa
(112)
Jaworowski Jerzy (1919-1975)
(111)
Szelburg-Zarembina Ewa (1899-1986)
(111)
Szweykowski Zygmunt (1894-1978)
(111)
Włodno-Furman Elżbieta
(111)
Korczak Janusz (1878?-1942)
(110)
Rogoziński Julian (1912-1980)
(110)
Garstka Tomasz
(109)
Rusiecki Antoni Marian (1892-1956)
(109)
Lem Stanisław (1921-2006)
(108)
Krasiński Zygmunt (1812-1859)
(107)
Norwid Cyprian Kamil (1821-1883)
(107)
Makuszyński Kornel (1884-1953)
(106)
Radzicki Józef
(106)
Kierszys Zofia (1921-2000)
(105)
Stawar Andrzej (1900-1961)
(105)
Wyka Kazimierz (1910-1975)
(105)
Krasicki Ignacy (1735-1801)
(104)
Klemensiewicz Zenon (1891-1969)
(103)
Dostoevskij Fedor Mihajlovič (1821-1881)
(102)
Puškin Aleksandr Sergeevič (1799-1837)
(102)
Bunsch Karol (1898-1987)
(101)
Goethe Johann Wolfgang von (1749-1832)
(101)
Śliwerski Bogusław (1954- )
(101)
Gomulicki Juliusz Wiktor (1909-2006)
(100)
Jaworowski Mieczysław
(100)
Rok wydania
2020 - 2024
(2)
2010 - 2019
(10)
2000 - 2009
(1)
Kraj wydania
Polska
(13)
Język
polski
(13)
Temat
Nauczyciel a reforma oświaty
(1)
Reforma oświaty
(1)
Szkoła średnia
(1)
13 wyników Filtruj
Brak okładki
Artykuł
W koszyku
Nie było reformy oświaty / Krzysztof Puszczewicz. W: Gazeta Szkolna. - 2003, nr 5, s. 5.
Dokument nadrzędny: Gazeta Szkolna.
[Opinia nauczyciela fizyki na temat reformy oświaty w szkole średniej]
E-book
W koszyku
Forma i typ
Nakładem Wydawnictwa KWI Publishing udostępniono kolejną część Wielkiej Księgi Olimpiad Szachowych, autorstwa Krzysztofa Puszczewicza, pt. „IV Olimpiada Szachowa – Praga 1931” – wydanie drugie. Praskie Olimpiada dokumentuje wielkie dzieje polskich szachów olimpijskich i potwierdza supremację Polaków w rozgrywkach drużynowych na najwyższym szczeblu. Turniej był dla naszych zawodników prawdziwym testem umiejętności, ponieważ na starcie zgromadziła się rekordowa w historii ilość zespołów, w składach o wiele mocniejszych niż rok wcześniej. Swoją chęć udziału zgłosiły 22 kraje, ale do Pragi ostatecznie przyjechało 19 reprezentacji, gdyż zgłoszone wcześniej drużyny Belgii, Estonii i Finlandii, nie dojechały. Nie zabrakło oczywiście wielkich nazwisk, choćby Mistrza Świata Alechina, Bogoljubowa i Vidmara. Polacy wystąpili w niezmienionym składzie z Hamburga. "IV Olimpiada Szachowa – Praga 1931" zawiera wszystkie dostępne partie (tj. ponad 400). Najciekawsze, tradycyjnie już, zostały opatrzone komentarzami. Wszystkie rundy są szczegółowo opisywane i analizowane. Zupełną nowością jest próba oszacowania formy wybranych zawodników przed rozpoczęciem Olimpiady, poprzez analizę wyników zakończonych turniejów. Dzięki temu rzucamy światło na arenę szachową początku lat 30-tych i uświadamiamy sobie rozkład sił czołówki graczy.
Ta pozycja jest dostępna przez Internet. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.
Dostęp do treści elektronicznej wymaga posiadania kodu PIN. Po odbiór kodu PIN zapraszamy do biblioteki.
E-book
W koszyku
Forma i typ
Kolejna Olimpiada Szachowa odbyła się w Szwecji, a opiekę nad imprezą roztoczył król Gustaw V. Rekord warszawski nie został pobity i w Skandynawii zameldowało się dziewiętnaście zespołów. Przy stolikach szachowych ujrzano doskonałych szachistów jugosłowiańskich: weterana Kosticia, młode wschodzące „gwiazdy” w osobach Pirca i Trifunovicia. Na czele zespołu polskiego stanął ponownie Tartakower. Frydman P. i Najdorf zamienili się szachownicami względem Olimpiady warszawskiej. Po przerwie znów zagrali Appel i Regedziński. Niezwykle silnie prezentowała się ekipa USA! Główni faworyci wystąpili w składzie: Reshevsky, Fine, Kashdan, weteran Marshall oraz Horowitz. Oprócz ekipy USA, za faworytów uważano oczywiście Szwecję, Polskę, Czechosłowację, Jugosławię i zespół Węgier. Niespodzianki można było oczekiwać po zespole Holandii. Olimpiada w Sztokholmie wyróżnia się wyjątkowo wyrównaną walką wśród drużyn z pierwszej dziesiątki i potwierdza - po raz kolejny - świetną formę Polaków.
Ta pozycja jest dostępna przez Internet. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.
Dostęp do treści elektronicznej wymaga posiadania kodu PIN. Po odbiór kodu PIN zapraszamy do biblioteki.
E-book
W koszyku
Forma i typ
W organizowanej przez ZSRR XII Olimpiadzie wzięła udział największa, jak dotąd, liczba zespołów – aż 34 państwa z trzech kontynentów. Miejscem przeprowadzenia Olimpiady był Centralny Teatr Armii Czerwonej w Moskwie, zaś sędzią głównym został arcymistrz Igor Bondarewski. Zespół gospodarzy walczył w podobnym składzie jak w Amsterdamie w 1954 roku: mistrz świata Botwinnik, Smysłow, Keres i Bronstein, którzy zamienili się szachownicami. Niestety już po raz drugi zabrakło czterokrotnego mistrza olimpijskiego, zespołu USA. Była to bardzo zacięta Olimpiada. Punkty zdobywało się z ogromnym trudem. Przeważająca ilość meczów kończyła się minimalnym zwycięstwem jednej ze stron lub remisem. W zespołowym rozrachunku drużyna ZSRR znów okazała się bezkonkurencyjna, lecz tuż za nią uplasowały się utytułowane zespoły Jugosławii, Węgier i Argentyny. Indywidualne rekordy bili Szabo i Larsen, którzy byli w życiowej formie. Najdorf nie był już tak skuteczny jak wcześniej, co odbiło się na wyniku jego drużyny. Rozgrywki podzielono na trzy finały A, B i C, co gwarantowało emocje w każdej z grup. Wyniki finałów B i C, były mniej przewidywalne i do ostatniej rundy trzymały w niepewności.
Ta pozycja jest dostępna przez Internet. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.
Dostęp do treści elektronicznej wymaga posiadania kodu PIN. Po odbiór kodu PIN zapraszamy do biblioteki.
E-book
W koszyku
Forma i typ
Następna, XIII Olimpiada na pewno nie była pechowa, bowiem przyniosła kolejne rekordy. Federacja Niemieckiej Republiki Federalnej postanowiła zorganizować Olimpiadę jako jeden z punktów obchodów 800-lecia założenia miasta Monachium. W rozgrywkach wzięło udział 36 państw i to nie z trzech jak poprzednio, ale z czterech kontynentów! Swój udział zgłosiły dwie ekipy afrykańskie: Tunezja i Południowa Afryka. Liczbę debiutantów, ale już nie z tego kontynentu, uzupełniły Portugalia i Liban. Po raz pierwszy od 1931 roku swój akces zgłosiła reprezentacja Hiszpanii, która spisała się w Monachium rewelacyjnie! Po sześciu latach przerwy pojawiła się ekipa USA, jak zawsze silna, ale bez swojej nowej gwiazdy, mistrza seniorów Stanów Zjednoczonych na rok 1958, zaledwie piętnastoletniego Roberta Fischera, najmłodszego arcymistrza na świecie! Większość ekip przyjechała do Monachium w bardzo silnych składach. Zespół ZSRR legitymował się szóstką arcymistrzów. Za faworytów, oprócz oczywiście ZSRR, uważano zespoły USA, Węgier, Jugosławii i Argentyny. W półfinałach doszło do niespotykanego wydarzenia, którego pechowym bohaterem był mistrz świata Botwinnik. Polscy zawodnicy grali lepiej Monachium niż w Moskwie, ale ich występ nadal należało zaliczyć do bardzo złych! Żaden z polskich szachistów, mimo gry w finale B, nie przekroczył 60%!
Ta pozycja jest dostępna przez Internet. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.
Dostęp do treści elektronicznej wymaga posiadania kodu PIN. Po odbiór kodu PIN zapraszamy do biblioteki.
E-book
W koszyku
Forma i typ
XIV Olimpiada „przebiła” swoim rozmachem i poziomem organizacji wszystkie poprzednie „Turnieje Narodów”! Stało się tak, gdyż Związek Szachowy NRD otrzymał wszechstronną pomoc nie tylko ze strony Komitetu Sportu NRD, ale również ze strony rządu. Zatem zniknęły wszelkie bariery finansowe! Ciężka praca organizatorów została nagrodzona i Olimpiada w Lipsku miała swoje rekordy. Łączna liczba widzów osiągnęła wartość około 80 000, reprezentowane były cztery kontynenty (dopiero po raz drugi), do walki stawiło się aż 40 reprezentacji, czyli o cztery więcej niż w Monachium. Zadebiutowały: Indonezja, Monako, Albania i Malta. Przybyło 232 zawodników, w tym jedna kobieta. Pani Renoy-Chevrier (Monako) była drugą w historii przedstawicielką płci pięknej walczącej na Olimpiadzie na równi z mężczyznami! Rozegrać miano 1600 partii, jednakże ostatecznie było ich 1593, bowiem 7 oddano walkowerem. Prawie wszystkie reprezentacje przyjechały w bardzo silnych składach, ale tylko ekipa ZSRR, jak zawsze, dysponowała sześcioma arcymistrzami. Do zespołu polskiego nominowano Bogdana Śliwę (mistrz Polski), Zbigniewa Dodę (wicemistrz Polski) i Jerzego Kostrę. Pozostali, czyli Andrzej Filipowicz, Kazimierz Plater i Alfred Tarnowski zostali wyłonieni drogą trudnych eliminacji, jakie odbyły się w Piotrkowie Trybunalskim.
Ta pozycja jest dostępna przez Internet. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.
Dostęp do treści elektronicznej wymaga posiadania kodu PIN. Po odbiór kodu PIN zapraszamy do biblioteki.
E-book
W koszyku
Forma i typ
W 1970 roku, niemieckie Siegen stało się miejscem kolejnych rekordów olimpijskich. Przyjechały reprezentacje aż 64 krajów, choć finalnie dopuszczono do rozgrywek tylko 60 zespołów. W Olimpiadzie zadebiutowały: Japonia, Nowa Zelandia, Rodezja, Wyspy Owcze i wysepka Guernsey. Do udziału zgłoszono wszystkie drużyny w pełnych składach, ale ostatecznie Australia, Szwajcaria, Mongolia, Kuba, Meksyk i Czechosłowacja grały w piątkę. Kolejny pobity rekord dotyczył ilości zawodników - do gry zasiadło 360 graczy, w tym 35 arcymistrzów i 66 mistrzów międzynarodowych. Rozegrać mieli 2280 partii, ale ostatecznie 6 oddano walkowerem Spośród wszystkich drużyn, jedynie ekipa ZSRR dysponowała kompletem arcymistrzów, bowiem wiele krajów odmłodziło swoje składy na rzecz przebojowych mistrzów międzynarodowych lub nawet „zwykłych” mistrzów. W drużynie USA w końcu zagrali razem Fischer i Reshevsky, zabrakło jednak braci Byrne. Prezydium Zarządu Polskiego Związku Szachowego ustaliło skład drużyny olimpijskiej: Jerzy Kostro, Włodzimierz Schmidt, Zbigniew Doda, Jacek Bednarski, Jan Adamski, Andrzej Filipowicz.
Ta pozycja jest dostępna przez Internet. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.
Dostęp do treści elektronicznej wymaga posiadania kodu PIN. Po odbiór kodu PIN zapraszamy do biblioteki.
E-book
W koszyku
Forma i typ
Zmagania szachowe w Manili otworzyły nowy rozdział w historii szachów kobiecych. Skończyła się era dominacji tzw. „szkoły sowieckiej”. Na turnieju międzystrefowym w Borzomi, rozegranym w październiku 1990 roku, ani jednej szachistce sowieckiej nie udało się awansować do turnieju kandydatek. Dokonały tego Alisa Marić z Jugosławii i Chinka Xie Jun, znana z Olimpiady w Nowym Sadzie. Ale to nie koniec „rewelacji”. Na przełomie września i października, właśnie w Manili, Xie Jun pokonała Maję Cziburdanidze 8,5 : 6,5 w meczu o szachową koronę stając się dopiero drugą w historii „niesowiecką” mistrzynią świata! Pierwszą, jak pamiętamy, była Vera Menchik. Następnie w turnieju międzystrefowym w Suboticy (8 – 25 XI 1991 r.) bezprecedensowy sukces odniosły zawodniczki chińskie, z których cała trójka zakwalifikowała się do grona pretendentek! Dla Peng Zhaoqin, Qin Kanying i Wang Pin oznaczało to natychmiastowe otrzymanie tytułów arcymistrzowskich. Zastanawiano się wówczas, czy szkoła „sowiecka” nie została zastąpiona szkołą „chińską”!
Ta pozycja jest dostępna przez Internet. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.
Dostęp do treści elektronicznej wymaga posiadania kodu PIN. Po odbiór kodu PIN zapraszamy do biblioteki.
E-book
W koszyku
Forma i typ
XXXI Kongres FIDE, obradujący w Lipsku w 1960 roku, postanowił, że Bułgaria będzie traktowana priorytetowo wśród krajów starających o organizację kolejnej, XV Olimpiady Szachowej. Rozgrywki przeprowadzono w „czarnomorskiej Riwierze”, czyli w Złotych Piaskach znajdujących się 17 kilometrów od Warny. Do rozgrywek zgłosiły się 42 drużyny, jednakże w ostatniej chwili zrezygnowały z udziału Chile, Kolumbia i Liban, natomiast Ekwador i Indonezja nie przybyły na miejsce. Podobnie jak w Monachium 1958 i w Lipsku 1960, reprezentowane były cztery kontynenty. Rekord lipski nie został pobity i ostatecznie zagrało tylko 37 drużyn. Za to najsilniejsze ekipy zjawiły się w komplecie. Łącznie rozegrano 1444 partie. Miało ich być 1452, ale 8 oddano walkowerem. Tym razem ekipie ZSRR zwycięstwo przyszło o wiele trudniej niż na poprzednich Olimpiadach. Przez blisko połowę dystansu nie potrafiła oderwać się od swoich rywali. Nawet sami sowieccy szachiści i dziennikarze obecni w Złotych Piaskach stwierdzili, że zwycięstwa na Olimpiadzie są coraz trudniejsze.
Ta pozycja jest dostępna przez Internet. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.
Dostęp do treści elektronicznej wymaga posiadania kodu PIN. Po odbiór kodu PIN zapraszamy do biblioteki.
E-book
W koszyku
Forma i typ
Już trzeci raz, po Ameryce Północnej (Folkestone 1933) i Ameryce Południowej (Buenos Aires 1939), Olimpiada została zorganizowana poza Europą, ale po raz pierwszy w Azji. Miało to też swój symbol, bowiem Azję uważano za kolebkę szachów. Egzotyczne miejsce Olimpiady, szeroko zakrojona akcja propagandowa na całym świecie zrobiły swoje i w Tel Awiwie padł nowy rekord frekwencji. Przyjechały reprezentacje pięćdziesięciu krajów, udział wzięło 294 zawodników, w tym 31 arcymistrzów i 40 mistrzów międzynarodowych. Rozegrano 1818 partii, zamiast 1820, bowiem dwie oddano walkowerem. W każdym razie liczba rozegranych pojedynków „niebezpiecznie” zbliżyła się do 2000! Na posiedzeniu Polskiego Związku Szachowego, nominowano na kierownika ekipy olimpijskiej K. Kryńskiego, zaś kapitanem został Andrzej Filipowicz. Na podstawie wyników mistrzostw Polski wytypowano kadrę olimpijską, a o powołaniu do drużyny, dodatkowo zadecydował rezultat w międzynarodowym turnieju w Polanicy, jaki odbył się w dniach 9 – 27 sierpnia 1964 roku. Autor wykorzystał bogate źródła, w tym niezwykle cenne sprawozdania i komentarze z tamtych lat, m.in.: A. Filipowicza, W. Litmanowicza czy I. Bondarewskiego. Wzorem poprzednich części, oprócz bardzo szczegółowych opisów wyników rund, analiz pozycji na szachownicach i zmian kolejności w tabeli, znajdziemy w książce biografie wielu wybitnych, ale i mniej znanych zawodników, którzy zapisali się swoim uczestnictwem na kartach historii. Wspomnienie w Wielkiej Księdze Olimpiad Szachowych o dokonaniach tych mniej znanych graczy, może być jedynym szachowym śladem jaki po sobie pozostawili.
Ta pozycja jest dostępna przez Internet. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.
Dostęp do treści elektronicznej wymaga posiadania kodu PIN. Po odbiór kodu PIN zapraszamy do biblioteki.
E-book
W koszyku
Forma i typ
Zorganizowana w Hawanie, kolejna Olimpiada Szachowa, przeszła do historii, jako jedna z najlepiej zorganizowanych! Zawody zostały przeprowadzone w luksusowym hotelu „Habana Libre”, gdzie także zakwaterowano zawodników. Na czele Komitetu Organizacyjnego stanął osobiście Fidel Castro, a członkami zostali m.in. prezydent Kuby Dorticos. Do XVII Olimpiady zgłoszono 301 zawodników, ale ostatecznie do stolików szachowych zasiadło 294, czyli w ilości tej, jaką można było oglądać dwa lata wcześniej w Tel Awiwie. Wśród nich było 38 arcymistrzów i 45 mistrzów międzynarodowych! Planowano rozegrać 1944 partie, finalnie było ich 1924, bowiem aż 20 oddano walkowerem! Na posiedzeniu Polskiego Związku Szachowego ustalono skład polskiej ekipy olimpijskiej. W skład drużyny weszli: mistrz międzynarodowy Jacek Bednarski, mistrz międzynarodowy Zbigniew Doda, Jerzy Kostro, mistrz międzynarodowy Bogdan Śliwa, Witold Balcerowski i Andrzej Filipowicz. Kompletem arcymistrzów dysponowała nie tylko ekipa ZSRR, ale i jugosłowiańska. Drużyna USA przyjechała w niezwykle silnym składzie: R. Fischer, Byrne, Benkö, Evans i Rossolimo. Czterema arcymistrzami dysponowały Węgry i Czechosłowacja! Na czele Rumunii wystąpił coraz silniej grający Gheorghiu.
Ta pozycja jest dostępna przez Internet. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.
Dostęp do treści elektronicznej wymaga posiadania kodu PIN. Po odbiór kodu PIN zapraszamy do biblioteki.
E-book
W koszyku
Forma i typ
XVIII Olimpiada Szachowa została zorganizowana w południowo-wschodniej Szwajcarii, w liczącym około 30 tysięcy mieszkańców miasteczku malowniczo położonym nad jeziorem Lugano, od którego przejęło swoją nazwę. Co prawda do Lugano przyjechała rekordowa liczba 41 arcymistrzów i 55 mistrzów międzynarodowych, ale turniej niechlubnie „zasłynął” z niedogodności miejsca gry. Problem był na tyle poważny, że stał się powodem rezygnacji z uczestnictwa jednej z najciekawszych person tej olimpiady. Do Lugano przyjechały 53 reprezentacje! Ponieważ zjawiła się także Australia, były reprezentowane, podobnie jak w Tel Awiwie, wszystkie zamieszkane kontynenty. Zadebiutowały Andora, Kostaryka, Singapur i Wyspy Dziewicze. 314-tu zawodników miało rozegrać 1912 partii. Ostatecznie liczba ta wyniosła „tylko” 1906, bowiem 6 oddano walkowerem. Niełatwe do rozwiązania zadanie miał Polski Związek Szachowy przy ustalaniu składu reprezentacji polskiej. Przyczyną trudności były zaskakujące wyniki XXV Mistrzostw Polski.
Ta pozycja jest dostępna przez Internet. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.
Dostęp do treści elektronicznej wymaga posiadania kodu PIN. Po odbiór kodu PIN zapraszamy do biblioteki.
E-book
W koszyku
Forma i typ
Kolejną, XXI Olimpiadę zorganizowała Francuska Federacji Szachowa. Rozpisany we Francji przetarg na przeprowadzenie tej wielkiej imprezy wygrał kurort Nicea. Niestety, Komitet Organizacyjny pod kierownictwem Raoula Bartolo nie sprostał w pełni wszystkim wyzwaniom, jakie niesie przygotowanie tak gigantycznego turnieju. Przy XXI Olimpiadzie figurowały 73 zespoły i rekord ze Skopje został znacznie przekroczony. Czołówkę Olimpiady pod względem siły rankingu jej zawodników, stanowiły w kolejności drużyny: ZSRR, USA, Jugosławii, Węgier, RFN, Czechosłowacji, Bułgarii, Argentyny, Holandii i Izraela. Z ważnych absencji warto wskazać brak mistrza świata, Roberta Fischera, który od zdobycia tytułu nie uczestniczył w żadnych rozgrywkach szachowych oraz Roberta Hübnera, niemogącego dojść do siebie, po pełnym konfliktów ćwierćfinałowym meczu pretendentów z Tigranem Petrosjanem. Do najbardziej „barwnych” postaci Olimpiady należał 64. letni Mieczysław Najdorf. Okazał się nieoczekiwanie jednym z najstarszych uczestników! Polski zespół reprezentowali: Włodzimierz Schmidt, Zbigniew Doda, Krzysztof Pytel, Jerzy Kostro, Jan Adamski i Jerzy Pokojowczyk. Na trenera i kapitana drużyny nominowany został mistrz Stefan Witkowski, zaś kierownictwo nad całą reprezentacją objął wiceprezes Polskiego Związku Szachowego Stefan Furs.
Ta pozycja jest dostępna przez Internet. Rozwiń informację, by zobaczyć szczegóły.
Dostęp do treści elektronicznej wymaga posiadania kodu PIN. Po odbiór kodu PIN zapraszamy do biblioteki.
Pozycja została dodana do koszyka. Jeśli nie wiesz, do czego służy koszyk, kliknij tutaj, aby poznać szczegóły.
Nie pokazuj tego więcej